Mbase
në Tirane mungojnë shumë gjëra. Gjëra që
s'janë. Që nuk janë dot. Që nuk janë krijuar apo që s'i bëjmë dot. As që ia
vlen të ankohemi për to!
Më
shumë na dhembin gjëra që i kemi e nuk i shfaqim. Gjëra që nuk shfaqen se ne e
mbushim ajrin dhe skenën dhe faqet e para të gazetave me shtirje e
sforcime
dhe grindje për para dhe pushtete të fuqise fizike.
Lexova
këto vjersha, këto poezi, këto shpirtërima, dhe pyes: Salloni i Poezisë nuk di
pse s'është në Tiranë?
Pse
s'mblidhet, nuk e di. Valdete Antoni, na prek si përmendje dhe duhet ta
riformuloj pyetjen:
Apo
mblidhet dhe nuk e dimë ne, të gjinisë tjetër?! Kjo mosdije do të ishte e
mrekullueshme.
Ne
vazhdojmë të shtiremi: pëlqejmë këtë lloj poezie, dhe flasim e lëvdojmë e
mburrim të tjera; vetëm e vetëm se ashtu kanë bërë ata që na mësuan kështu të bëjmë
edhe ne! Pastaj, sigurisht që na ndodh si tek poezia e Valdetes:
"Nëntë
muaj, asnjë ditë më pas
Zoti u fali
atyre nga një vajzë
Me buzët dhe
sytë e të vdekurës..."
Nuk
di sa prej poetëve të antologjive zyrtare marrin përsipër të krijojnë dot këtë
gjendje poetike krejt të natyrshme!
Salloni
i Poezisë duhet krijuar. Në është, duhet nxjerrë prej ilegalitetit. Në se nuk
ka vend për këtë sallon le të mos jetë më ish Salla e Lidhjes së Shkrimtarëve
ku Naimi kishte kohë që vuante vetminë. Prej shumë kohësh ia hoqën nga
antologjitë vargjet "Baltë e pluhur lë të bëhem/ të më shkeli këmba e
Saj!"
Nuk
besoj se e ka pasur thjesht për dashurinë, Naimi. Por pak rëndësi ka: unë e
lexoj si dëshire për të respektuar poezinë e së bukurës.
Valdeti
është saktësisht ajo që e vizaton Pendkaltri (Kolec Traboini). Unë e mbaj mend
vetëm duke buzëqeshur, vetëm duke pranuar të tjerët në zgjedhjen e tyre, në
shijen e tyre. Ka shkruar e ka përgatitur emisione për të tjerët, pa asnjë
prapamendim për t'ja pasur borxh; i janë kthyer pa e ditur as ajo vetë: duke
lexuar e pëlqyer poezitë e saj! Sa vite jane bërë kështu?
Sa
vite u bënë që shumë prej nesh e dinë që poezia e Valdete Antonit është e tillë,
e veçantë, e butë, njerëzore, ndjesore? Pra,
nuk ka asnjë rëndësi mosha e saj...
"Kape
fillin tim të fanellës
mblidhe, ja
kështu si unë
Oh të ra nga
duart
Kape, kape
prap
Ne mbledhim
lëmsha
dhe rrimë pa
fanella..."
Nuk
di në ka zemër që nuk rreh ndryshe, duke lexuar këtë poezi. Valdeti gjëmon së brendshmi,
së thelli. Ajo që shihet në breg-det, dhe bën sikur përplaset me brigjet, është
vetëm dukja. Kaltërsia vjen prej thellësisë, mosha vjen prej lojës me jetën, në
fund vjen vetëm filli i fillit. Edhe po s'deshe ti, çdo gjë nis nga e para.
Poezia të ka ikur duarsh dhe lexuesi të mban mendsh e ndjenjash si të tillë...
"Perdja
u shty
dhe rrezja
pa shtresat
e fjetura
vetëm
dhe gruan
që paloste
natën..."
 |
I
rishkruaj këto vargje, kam dëshirë të rishkruaj edhe të tjera, thjesht se më
duket se provoj ndjesinë e dhuratës që vjen edhe pa ta dërguar kush në adresën
tënde.
Faleminderit
Valdet!
|
Botuar
nga
Gazeta Telegraf.
- Nr. 676, 6 prill, 2008, f. 17.
